Tweemaandelijks laten we je kennismaken met iemand die verbonden is aan het orkest, voor of achter de schermen. Ditmaal is dat Betty Vanlangendonck (pers- en communicatieverantwoordelijke), die voor de gelegenheid zichzelf interviewde.
Hoe lang werk je al bij BJO?
In augustus 2019 ben ik gestart. Ik herinner me nog heel goed hoe ik de vacature online zag verschijnen en dacht: ‘Deze job klinkt heel cool’. Op dat moment zat ik in Rusland, middenin het laatste deel van een wereldreis met mijn man. Het was niet vanzelfsprekend om de opdrachten en sollicitatiegesprekken vanop afstand te regelen, maar gelukkig was het BJO-team flexibel en kon ik alles laten passen tussen de geplande ritten van onze Trans-Siberische treinreis. Het was uiteindelijk tijdens een Skypegesprek met Koen (Maes, zakelijk leider), in een piepkleine hotelkamer in Sint-Petersburg, dat ik te horen kreeg dat ik de job had. Ik herinner me het ongeloof en vlak nadien de blijdschap.
Wat houdt je functie precies in?
Als pers- en communicatieverantwoordelijke is het mijn taak om alles wat Brussels Jazz Orchestra doet, te communiceren naar de buitenwereld. Dat gaat heel breed: van het schrijven van persberichten en het posten van berichten op Facebook en Instagram tot het schrijven van projectteksten, het maken van filmpjes, het coördineren van drukwerk, het onderhouden van de website, het bellen naar journalisten en het versturen van de nieuwsbrief. Dat maakt dit interview een beetje schizofreen, want ik stel de vragen ditmaal aan mezelf.
Waarom koos je voor deze job?
Na mijn studies Theaterwetenschappen aan de Universiteit van Gent, ben ik langzaamaan in de wereld van de communicatie gerold. Het is een brede verantwoordelijkheid waarin verschillende van mijn vaardigheden samenkomen. Ik schrijf graag, ben graag creatief bezig, ben een grote muziekfan, filmliefhebber en boekenwurm. Sinds ik bij BJO werk, is de functie ondertussen ook geëvolueerd. Door alles wat COVID-19 teweeg heeft gebracht, was het belangrijk om de online aanwezigheid van het orkest uit te breiden en ben ik me bijvoorbeeld meer gaan verdiepen in het maken van video’s. Maar ondanks die online projecten, blijven de meest magische momenten toch de live concerten. Je moet de muziek horen, de liefde voor jazz bij alle BJO-muzikanten voelen en getuige zijn van de ambiance om er goed te kunnen over communiceren. Daarnaast geven Koen, Frank en de Raad van Bestuur mij ook echt de kans om te experimenteren, nieuwe dingen te leren en initiatief te nemen. Heel fijn!
Wat doe je nog naast BJO?
Mijn job bij BJO is een deeltijdse functie. Daarnaast werk ik sinds september als freelance pers- en communicatieverantwoordelijke voor Brussels Jazz Weekend. Het is een leuke combinatie omdat ik op die manier vanuit twee perspectieven kijk naar communicatie: enerzijds is er het orkest en anderzijds het festival. Tot augustus werkte ik aan allerlei PR- en communicatie-opdrachten binnen de beeldende kunsten.
Daarnaast ga ik voorlezen bij kindjes uit de wijk waar ik woon (als vrijwilliger) en neem ik af en toe nog een extra freelanceopdracht aan. Zo maakte ik een paar maanden terug illustraties voor het magazine van kunst-zetter, een platform voor hedendaagse beeldende kunst in Limburg.
Naar welk project kijk je het meest uit en waarom?
Naar de première van Night 352. We lanceerden deze week de eerste video van de reeks 'A talk with Osama Abdulrasol'. Het zijn korte filmpjes waarin dit nieuwe project centraal staat: ik ging ervoor op bezoek bij componist en qanunspeler Osama Absulrasol en was echt omvergeblazen door zijn interessante levensverhaal en de verschillende lagen die dit project bevat. Het is niet zomaar een herinterpretatie van een verhaal uit Duizend-en-een-nacht, het is voor Osama een manier om verschillende universele thema’s aan te snijden en een antwoord te bieden op de vraag: wat betekent ‘thuis’?
Voor Night 352 worden Osama’s composities gecombineerd met de stem van zangeres Jahida Wehbe en de krachtige sound van BJO. Dat kan enkel prachtig worden.
"Los van mijn favoriete BJO-herinnering, koester ik elk concert waarbij ik aanwezig mag zijn. Dan denk ik soms: ‘En dit is mijn job?! Heerlijk!’. Daarom vind ik het ook zo belangrijk dat de cultuursector openblijft, ook in deze tijden. We weten ondertussen dat alles veilig kan verlopen én dat kunst onmisbaar is in onze samenleving."
Wat is je leukste BJO-herinnering?
Het laatste BJO-concert voor de eerste lockdown in 2020. Veel BJO-musici hebben dit moment ook gekozen: het dubbelconcert met Jazz at Lincoln Center Orchestra, onder leiding van Wynton Marsalis. Voor mij waren dat heerlijke dagen in BOZAR: constant iets om over te communiceren, journalisten die stonden te trappelen voor een interview, de muzikanten die ongelooflijk enthousiast waren en de algemene, opwindende sfeer die er heerste. Ik zal nooit vergeten hoe Wynton Marsalis himself mijn stoel naar achteren trok om me te laten plaatsnemen tijdens de lunch. Maar behalve een gentleman, is hij ook bescheiden, warm en een geboren verteller. Het dubbelconcert was ronduit indrukwekkend.
Los van die herinnering, koester ik elk concert waarbij ik aanwezig mag zijn. Dan denk ik soms: ‘En dit is mijn job?! Heerlijk!’. Daarom vind ik het ook zo belangrijk dat de cultuursector openblijft, ook in deze tijden. We weten ondertussen dat alles veilig kan verlopen én dat kunst onmisbaar is in onze samenleving.
Naar welke cd/Spotify-track/radiohit heb je laatst geluisterd?
Mijn muzieksmaak is heel eclectisch, maar door de job bij Brussels Jazz Orchestra heb ik jazz wel enorm leren appreciëren. Mijn 5 laatst geluisterde nummers op Spotify zijn: ‘Nothing Really Ends’ van dEUS, ‘Kop Zonder Kip’ van Don Kapot, ‘Wrong Side Of The Road’ van A Murder in Mississippi, ‘exile’ van Taylor Swift & Bon Iver en ‘String Positive’ van Michel Herr.
Wie zou je met BJO graag eens uitnodigen voor een project en waarom?
Nick Cave en Warren Ellis. Ik weet niet of het ooit mogelijk zou zijn, maar het zou vonken geven. Ze hebben allebei op de een of andere manier ook een connectie met jazz. Zo schreef Ellis onlangs een boek over de kauwgom van Nina Simone die hij 20 jaar bewaard heeft: een kleinood dat al die jaren dienst deed als een soort van talisman, een houvast in zijn muzikale carrière. Het zou heel mooi zijn als BJO ook ooit deel zou uitmaken van Cave’s en Ellis’ palmares. Ik blijf dromen!
